Polska prapremiera, sprzed 40 lat, farsy Joego Ortona „Co widział kamerdyner” w warszawskim Teatrze Kwadrat – w reżyserii Edwarda Dziewońskiego, ze scenografią Jerzego Rudzkiego – przeszła do legendy jako jedno z najzabawniejszych przedstawień wielu ostatnich dziesięcioleci. Trudno się dziwić, bo spiętrzenie farsowych chwytów osiąga tu poziom doprawdy niespotykany. Wystarczyłoby ich na kilka pozycji tego gatunku. Jest to zatem farsa do kwadratu czy sześcianu bądź pastisz farsy, osiągający rejony iście montypythonowskie – wszelkie bowiem nieporozumienia, oszustwa, przebieranki, pogonie mają walor śmiertelnej powagi – bez najmniejszego przy tym względu na prawdopodobieństwo. Trudno się zresztą dziwić, skoro akcja dzieje się w szpitalu dla wariatów. Orton nie byłby jednak sobą, gdyby jego ambicje ograniczyły się do napisania sztuki sztampowo zabawnej.  „Kamerdyner”, to, jak by powiedział Gombrowicz, rzecz i dla kucharek, i dla intelektualistów. W cudownie absurdalne dialogi wmontował bowiem autor szereg napomknień, odsyłających do rozmaitych dziedzin nauki (psychoanalizy na przykład), każących co najmniej podać w wątpliwość ich naukowość właśnie.

Reżyserii podjął się aktor Teatru Kwadrat Marek Siudym. – Komentarz wydaje się zbędny.

Cóż, zapraszamy Państwa zatem – – – do kliniki psychiatrycznej.