Międzynarodowy Dzień Teatru obchodzony jest w tym roku już po raz 57. Święto to zostało ustanowione z inicjatywy Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI), aby upamiętnić inaugurację Teatru Narodów – festiwalu w Paryżu, na którym to spotkały się zespoły z obu stron „żelaznej kurtyny”. Od tego czasu Dzień Teatru obchodzony jest co roku przez ponad sto narodowych ośrodków ITI na całym świecie. Temu teatralnemu świętu od zawsze towarzyszy orędzie przygotowane przez wybitnego człowieka teatru,  które adresowane jest do całego tzw. „teatralnego świata”. W tym roku jego napisania podjął się Simon McBurney – pisarz, reżyser teatralny i współzałożyciel Théâtre de Complicité w Londynie.

Poniżej przytaczamy wybrane fragmenty orędzia.

„Żyjemy w czasach, w których trudno jest widzieć klarownie. Otacza nas więcej fikcji niż w jakimkolwiek innym momencie dziejów. Każdy „fakt” może zostać zakwestionowany, każda pogłoska może postawić nas na baczność i rościć sobie prawo do bycia „prawdą”. Jedna fikcja w szczególności otacza nas nieustannie. Ta, która chce nas odizolować. Od prawdy. I od siebie nawzajem. Ta, która twierdzi, że jesteśmy rozdzieleni. Narody od ludzkości. Kobiety od mężczyzn. Istoty ludzkie od natury. (…) Wiele osób twierdzi, że teatr nie będzie w stanie tego zmienić. Ale teatr nie przeminie. Ponieważ teatr jest miejscem – mam ochotę powiedzieć schronieniem –gdzie ludzie gromadzą się i natychmiast tworzą wspólnotę. Tak jak robiliśmy to zawsze. (…) Ale, ponieważ teatr istnieje wyłącznie w teraźniejszości, rzuca on także wyzwanie temu katastroficznemu spojrzeniu na czas. Chwila obecna jest zawsze myślą przewodnią teatru. Jej znaczenie budowane jest w akcie zbiorowym między aktorem a publicznością. Nie tylko tutaj, ale teraz. Tu i teraz. Bez wykonania aktora publiczność nie uwierzyłaby. Bez tej wiary spektakl nie byłby spektaklem. Śmiejemy się w tej samej chwili. Jesteśmy poruszeni w tej samej chwili. Zapiera nam dech ze zdziwienia w tej samej samej chwili. Milczymy wstrząśnięci w tej samej chwili. I w tej samej chwili poprzez dramat odkrywamy najgłębszą prawdę: granica naszej własnej świadomości, którą uważaliśmy za najbardziej prywatny z podziałów pomiędzy nami, również nie istnieje. Dzielimy świadomość.” (Simon McBurney)